Καλικάντζαροι και μύθοι

Ο μύθος λέει πως οι καλικάντζαροι είναι μικρόσωμοι, τριχωτοί, αποκρουστικοί, κοκκαλιάρηδες, με πολύ μακριά χέρια, έχουν ουρά και είναι μαυριδεροί. Ζουν στα έγκατα της γης και με μεγάλα πριόνια ή μπαλτάδες πασχίζουν να κόψουν τον μεγάλο ξύλινο στύλο που κρατά τη γη στη θέση της. Ο στύλος όμως είναι πολύ μεγάλος και παχύς. Γι΄αυτό χρειάζεται επίπονη και επίμονη προσπάθεια για να μπορέσει να κοπεί.

Την παραμονή των Χριστουγέννων, οι καλικάντζαροι είναι πολύ κοντά στον στόχο τους και το στήριγμα της γης είναι πια ετοιμόρροπο. Κοντεύουν να το κατορθώσουν, όταν φτάνουν τα Χριστούγεννα, αλλά τότε ανεβαίνουν στη γη, για να μην πέσει πάνω στα κεφάλια τους και παραμένουν όλο το Δωδεκαήμερο (από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου).Οι καλικάντζαροι είναι χιλιάδες και ξετρυπώνουν στην επιφάνειά της από κάθε τρύπα. Όσο βρίσκονται πάνω στη γη, κάνουν ένα σωρό ανοησίες για να μας πειράζουν.Είναι πολύ χαρούμενοι πιστεύοντας πως τα κατάφεραν κι ανεβαίνουν πάνω στη γη για να ειρωνευτούν, να τυραννήσουν και να σκανδαλίσουν τους ανθρώπους διότι πιστεύουν πως η γη πολύ σύντομα θα πέσει στο κεφάλι τους...Ότι απρόβλεπτο συμβεί κατά τη διάρκεια του Δωδεκαημέρου, πολοί λένε ότι φταινε τα καλικαντζαράκια.


Τι ήταν και τι έκαναν οι καλικάντζαροι
Οι παλιότεροι έλεγαν πως επρόκειτο για αερικά, για ξωτικά! Τα πλάσματα αυτά είναι αμέτρητα, φοβούνται το φως της μέρας γι΄αυτό κρύβονται τα πρωινά. Τις νύχτες όμως βγαίνουν από τις κρυψώνες τους και όπως είναι σβέλτοι και μικρόσωμοι, τρυπώνουν στα σπίτια από τις χαραμάδες και από τις κλειδαρότρυπες.

Λένε πως πολλοί άνθρωποι εκείνες τις ημέρες φρόντιζαν να φράζουν τις τρύπες των τζακιών τους με πανιά και να καίνε λιβάνι σε θυμιατό κοντά στο τζάκι διότι ήταν αβάσταχτη αυτή η μυρωδιά για τους καλικάντζαρους.

Βρωμίζουν τα φαγητά με τα λερωμένα χέρια τους, βουτάνε στο λάδι που έχουν οι άνθρωποι στις κατσαρόλες τους και στα κιούπια τους, ανακατεύουν τα πιάτα και αφήνουν τις ακαθαρσίες τους παντού. Δεν είναι κλέφτες, αλλά ανακατεύουν τα πράγματα του σπιτιού, προκαλούν σύγχυση και το κάνουν αγνώριστο.

Η αρχή των μύθων βρίσκεται στην αρχαιότητα
Η ονομασία των καλικαντζάρων προέρχεται από τις λέξεις «καλός» και «κάνθαρος». Η αρχή των μύθων που σχετίζονται με τους καλικάντζαρους ξεκινάει από την αρχαιότητα. Οι Αρχαίοι πίστευαν πως αν οι ψυχές έβρισκαν ανοιχτές τις πόρτες του Άδη, ανέβαιναν στον επάνω κόσμο και κυκλοφορούσαν παντού ανεξέλεγκτες και ασυγκράτητες.

Μεταγενέστερα οι βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με τραγούδια, μουσική και μεταμφιέσεις. Οι άνθρωποι μασκαρεμένοι και κρύβοντας το πρόσωπό τους, έκαναν ότι ήθελαν αδίστακτα, χωρίς φόβο και χωρίς καμία συστολή. Ενοχλούσαν τους ανθρώπους, έμπαιναν σε ξένα σπίτια ακάλεστοι και αναστάτωναν τους κατοίκους, οι οποίοι τους έκλειναν τις πόρτες και τα παράθυρα, αλλά αυτοί πάντα έβρισκαν έναν τρόπο να εισβάλλουν μέσα, ακόμη και από τις καμινάδες. Όλα αυτά συνέβαιναν για δώδεκα μέρες, δηλαδή μέχρι την παραμονή των Φώτων, όπου με τον Μεγάλο Αγιασμό, όλα αυτά τελείωναν και οι άνθρωποι ηρεμούσαν.

Η ιστορία και η ετυμολογία των παραδοσιακών γιορτινών γλυκισμάτων...

Ο κουραμπιές, το μικρό εύθρυπτο γλυκό αποτελεί το πιο μυρωδάτο σύμβολο των Χριστουγέννων. 
Ποιά είναι, όμως, η ρίζα του κουραμπιέ;

Σύμφωνα με στοιχεία που συνέλεξε ο Δημήτρης Σταθακόπουλος, δρ. κοινωνιολογίας της Ιστορίας, Παντείου Πανεπιστημίου, μουσικολόγος και δικηγόρος η ρίζα είναι: 

Qurabiya στα Αζέρικα, Kurabiye, στα Τούρκικα και φυσικά Κουραμπιές στα ελληνικά, που στην κυριολεξία σημαίνει Kuru = ξηρό, biye = μπισκότο. Όμως, η ονομασία μπισκότο καθιερώθηκε τον Mεσαίωνα, ετυμολογικά προερχόμενη από το λατινογενές bis-cuit, που σημαίνει ψημένο δύο φορές (στα αρχαία ελληνικά λεγόταν δί-πυρον), ως τεχνική ψησίματος για να μην «χαλάει» εύκολα ο άρτος, κυρίως των στρατιωτών και των ναυτικών.


Στα σύγχρονα ιταλικά, η λέξη είναι biscotto (τo cookies έχει φλαμανδική / ολλανδική προέλευση που πέρασε στην αγγλική γλώσσα). Το λατινικό bis-cuit διαδόθηκε μέσω των Βενετών εμπόρων και στην Ασία, όπου καθιερώθηκε ως παραφθορά της λατινικής λέξης, σε biya/biye, οπότε συνδέθηκε με το δικό τους Qura /Kuru (ξηρό) και έδωσε τη νέα μικτή (λατινο-ανατολίτικη) λέξη Qurabiya / Kurabiye, η οποία με αντιδάνεια ξαναγύρισε στη δύση και ελληνοποιημένη πλέον έδωσε το «κουραμπιές» με την έννοια του ξηρού μπισκότου, που διανθίστηκε με αμύγδαλα, ζάχαρη άχνη κ.λπ.


Τα μελομακάρονα έχουν ετυμολογικά αρχαιοελληνική προέλευση όσο και αν το μυαλό πάει στο «ιταλικό» μακαρόνι. 

Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν το νεκρό). Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία.
Αργότερα, όταν η μακαρία περιλούστηκε με σιρόπι μελιού ονομάστηκε: μέλι+μακαρία = μελομακάρονο και καθιερώθηκε ως γλύκισμα του 12ημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια».


Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από το μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»).



ΠΗΓΗ: in2life.gr 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ-11η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Κάθε 11η Δεκεμβρίου, ο κόσμος τα γιορτάζει με άρθρα, αφιερώματα,υπενθυμίσεις.

 Γιατί κανείς, δε μένει ασυγκίνητος, στο μεγαλείο τους!!...

Κάθε μέρα! όλο το χρόνο... Ο κόσμος τους  ανήκει! Πρέπει να τους ανήκει.Τα παιδιά!

 Είτε είμαστε γονείς, Είτε όχι, Είναι τα παιδιά μας!

Η Ε λ π ί δ α μας, Το αύριο του κόσμου.

• ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ:

http://www.youtube.com/watch?v=5JJb5Tqhtfc

«Αυτοί που δίνουν καλή εκπαίδευση στα παιδιά, 

πρέπει να τιμώνται περισσότερο από εκείνους που τα γέννησαν, 

γιατί οι γονείς τους έδωσαν μόνο τη ζωή, 

οι παιδαγωγοί όμως την ικανότητα να ζουν καλά.

Αριστοτέλης

 

πηγή: shareyourlikes.wordpress.com - Eco View