27 Απριλίου 1941 - Η Γερμανική στρατιωτική εισβολή στην Αθήνα

Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, Κυριακή του Θωμά. Οι σιδηρόφρακτες Μεραρχίες του Χίτλερ, μετά απο ένα 20ήμερο σκληρών μαχών, επι ελληνικού εδάφους, ευρίσκονται στα πρόθυρα των Αθηνών. Ο
καταπονημένος ελληνικός στρατός, πολεμώντας γενναία επι ένα εξάμηνο, εναντίον δύο αυτοκρατοριών, με πανίσχυρους Στρατούς, της Ιταλίας και της Γερμανίας κάμφθηκε μπροστά στον πολυάριθμο, ξεκούραστο και καλά εξοπλισμένο Χιτλερικό Στρατό.
Η εμπροσθοφυλακή των γερμανικών στρατευμάτων κατηφορίζει απο την Κηφισιά, ενώ ταυτοχρόνως συντεταγμένα τμήματα εισέρχονται στην ελληνική πρωτεύουσα απο την Ιερά Οδό. Μία Επιτροπή που αποτελείται απο τον φρούραρχο στρατηγό Καβράκο, τον νομάρχη Αττικοβοιωτίας αντιναύαρχο Πεντζόπουλο και τους δημάρχους Αθηναίων Αμβρόσιο Πλυτά και Πειραιωτών Μιχαήλ Μανούσκο, αναμένουν, σκυθρωποί, αμίλητοι, ωχροί και συγκινημένοι στην συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Λεωφόρου Αλεξάνδρας στους Αμπελοκήπους για να παραδώσουν την πόλη στον επικεφαλής των γερμανικών στρατευμάτων.

Οι κάτοικοι της ανοχύρωτης και αφύλακτης πόλεως των Αθηνών με βουρκωμένα μάτια και λυγμούς απο την συγκίνηση κλείστηκαν στα σπίτια τους και σφάλισαν καλά τα παραθυρόφυλλα. Είναι μια πράξη βουβής διαμαρτυρίας. Δεν θέλουν να δουν την παράδοση. Αρνούνται να σταθούν μάρτυρες της σκληρής και αδυσώπητης εικόνας, να περνά ο εχθρός τα δεσμά της σκλαβιάς στην Ελλάδα.

Οι σειρήνες δεν ηχούν όπως τις προηγούμενες μέρες. Και η εχθρική αεροπορία έχει σταματήσει τους βομβαρδισμούς. Ξαφνικά γύρω στις 10 το πρωί, τα βογγητά των μηχανών ταράζουν την ως τότε περίεργη ησυχία στην πόλη… Προπορεύεται ο επικεφαλής του τάγματος των Μοτοσυκλετών της 2ας Τεθωρακισμένης Μεραρχίας αντισυνταγματάρχης Οττο Φόν Σέϊμπεν.

Με τεντωμένο το χέρι χαιρετά τους παρισταμένους που ανταποδίδουν τον χαιρετισμό. “ Σας διαβεβαιώ οτι ο γερμανικός στρατός έρχεται ως φίλος φέρων την ειρήνη εις την Ελλάδα” είπε ο Σέϊμπεν στην Επιτροπή. Και μετά τις τυπικές προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις υπογράφουν το πρωτόκολλο παραδόσεως της πόλεως των Αθηνών σ΄ ενα στρογγυλό μεταλλικό τραπεζάκι του καφενείου “ Παρθενών” μπροστά απο την βίλλα του Νικολάου Θών, αυλάρχη του βασιλιά Γεωργίου του Α΄.

Την ίδια στιγμή ο ραδιοφωνικός σταθμός των Αθηνών διακόπτει την θεία λειτουργία, της Κυριακής του Θωμά, για να μεταδώσει ο αρχιεκφωνητής Κώστας Σταυρόπουλος την έκτακτη είδηση.

«Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών. Έλληνες, οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Έλληνες, κρατείστε ψηλά την σημαία του Μετώπου. Σε λίγο ο σταθμός αυτός δεν θα είναι ελληνικός. Θα μεταδίδει ανακοινωθέντα του εχθρού. Ο βασιλεύς και η κυβέρνησις ευρίσκονται εις την Κρήτην όπου συνεχίζουν τον αγώνα! Ζήτη το Έθνος» Ακολουθεί ο εθνικός ύμνος…

Μία μηχανοκίνητη φάλαγγα κατευθύνεται προς το κέντρο της Αθήνας. Στην Βασιλίσσης Σοφίας οι μοναδικοί που τους υποδέχονται και τους χαιρετούν απο τα μπαλκόνια είναι οι 130 υπάλληλοι της Γερμανικής πρεσβείας, οι περισσότεροι πράκτορες της Γκεστάπο.

Το συνταρακτικό γεγονός μεταδίδεται απο στόμα σε στόμα και συγκλονίζει τους πάντες. Πρώτος το έμαθε ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, ο ιεράρχης που αργότερα αρνήθηκε να ορκίσει κυβέρνηση κουίσλιγκ στην Αθήνα, τον στρατηγό Τσολάκογλου. «Η κυβέρνηση που έχω ορκίσει, συνεχίζει τον πόλεμο στην Κρήτη» είπε στον απεσταλμένο του διορισμένου απο τους γερμανούς, πρωθυπουργού στρατηγού Τσολάκογλου και τον απέπεμψε.
Συγκλονισμένοι απο την θυσία του Κουκκίδη ήταν και οι ίδιοι οι Γερμανοί. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, μετά απο σύσκεψη που έγινε στο δημαρχείο της Αθήνας, ως χειρονομία καλής θελήσεως ο ανώτερος στρατιωτικός διοικητής Αθηνών στρατηγός Σαίρνερ, εξέδωσε διαταγή που όριζε :
«παραπλεύρως των Γερμανικών σημαιών επι της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου θα υψούνται και αι Ελληνικαί σημαίαι».

 Έτσι άρχισε η ατέλειωτη νύχτα της σκλαβιάς, αλλά ταυτόχρονα και η αντίσταση των Ελλήνων εναντίον του Στρατού κατοχής. Με πρωτοπόρα τη νεότητα, με σκληρούς αγώνες στα βουνά, στους κάμπους και τις θάλασσες οι Έλληνες εμπνεόμενοι απο τα υψηλά ιδανικά της πατρίδας και της ελευθερίας κατόρθωσαν με την ηρωική Εθνική Αντίσταση να σπάσουν τα δεσμά της σκλαβιάς.

Θα έπρεπε να περάσουν 1625 ατέλειωτα ημερόνυχτα, φρίκης, πείνας, αγωνίας, μαρτυρίου και θανάτου κάτω απο την μισητή ναζιστική κατοχή για να δούμε την μέρα του λυτρωμού και της λευτεριάς. Μιας λευτεριάς που δυστυχώς δεν είδαν εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας που θυσιάστηκαν, ή πέθαναν απο την πείνα και τις κακουχίες…. 

ΠΗΓΗ: TVXS.GR

Η πασχαλινή λαμπάδα-κατασκευή Στ΄τάξης

Η λαμπάδα, το δώρο που κάθε νονά και νονός κάνουν στο βαφτιστήρι τους, είναι ένα έθιμο με ιστορία αιώνων.

Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου μικροί και μεγάλοι περιμένουν να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη». Στα χέρια τους κρατούν από μια λαμπάδα ή ένα κεράκι. Οι λαμπάδες ως επί το πλείστον είναι το χαρακτηριστικό δώρο της νονάς προς το βαφτιστήρι της. Οι λαμπάδες είναι συνήθως διακοσμημένες. Οι μεγάλοι συνήθως κρατούν ένα σκέτο κεράκι που έχουν πάρει από την εκκλησία. Το έθιμο της λαμπάδας ξεκινάει από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Το Μεγάλο Σάββατο όπου βαφτίζονταν συνήθως οι νεοφώτιστοι κρατούσαν  στο χέρι τους μια λαμπάδα. Η λαμπάδα αυτή συμβόλιζε το νέο φως του Χριστού που θα φωτίζει πλέον την ψυχή του.

Η ιστορία του κεριού
Μιας και μιλάμε για λαμπάδες, αξίζει να αναφέρουμε εδώ κάποιες πληροφορίες για την ιστορία του κεριού, πως ξεκίνησε η χρήση και η παρασκευή του, μέχρι να φτάσουμε σήμερα να μας ενδιαφέρει απλώς το χρώμα, το άρωμα και τα σχέδιά του, είτε χρησιμοποιώντας το στη διακόσμηση των χώρων είτε στις γνωστές λαμπάδες.

Τα κεριά φώτιζαν το δρόμο στους ταξιδιώτες, φανέρωναν άγνωστες πτυχές στους εξερευνητές, έδιναν το φως τους στους διανοούμενους, ήταν η κύρια πηγή φωτός στις οικίες. Από αρχαιοτάτων χρόνων στην Αίγυπτο η χρήση των κεριών για την παραγωγή φωτισμού, αλλά και η κηροπλαστική ως τέχνη ήταν ευρέως διαδεδομένη. Τα κεριά χρησιμοποιήθηκαν και από τους Ρωμαίους για να φωτίζουν τα συμπόσιά τους, αλλά και στη θρησκευτική τους λατρεία για να διακοσμούν τους βωμούς, όπου αφιέρωναν στους θεούς. Το ίδιο συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα, όπου χρησιμοποιούσαν το κερί για να κατασκευάσουν στέφανα, ανθρώπινα ομοιώματα, κ.ά. για τις θρησκευτικές γιορτές.
Τα πρώτα χρόνια τα κεριά κατασκευάζονταν από ζωικό λίπος. Όμως, τα κεριά αυτά έσταζαν εύκολα, έβγαζαν έντονο μαύρο καπνό και είχαν αποκρουστική μυρωδιά. Στο μεσαίωνα εμφανίζεται ως κύριο συστατικό κατασκευής κεριών το μελισσοκέρι. Ένα υλικό, που παράγει η ίδια η μέλισσα και το χρησιμοποιεί για να χτίζει την κερήθρα της. Τα κεριά που φτιάχνονταν από μελισσοκέρι ήταν καλύτερης ποιότητας, αφού δεν κάπνιζαν τόσο πολύ και η μυρωδιά τους δεν ήταν δυσάρεστη όταν καίγονταν. Επιπλέον, το φως που παρήγαγαν ήταν πιο έντονο και λαμπερό. Γι’ αυτούς τους λόγους τα συγκεκριμένα κεριά κόστιζαν πιο ακριβά και έτσι μόνο οι πλούσιοι και οι εκκλησίες είχαν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν. Στα τέλη του 18ου αιώνα η ανάπτυξη της φαλαινοθηρικής βιομηχανίας έφερε τεράστια αλλαγή στην κατασκευή των κεριών. Το σπερματσέτο (ιταλ. sperma ceti= σπέρμα κήτους), που ήταν το σπέρμα της φάλαινας, χρησιμοποιήθηκε σαν πρώτη ύλη για κεριά. Η ουσία αυτή παρήγαγε σκληρότερα κεριά που έσταζαν λιγότερο και μύριζαν λιγότερο, ενώ έκαιγαν για περισσότερο χρόνο. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα παρατηρείται μια ακόμα αλλαγή με την ανακάλυψη της στεατίνης, μια ουσία που περιείχε το ζωικό λίπος. Αυτή, όπως και το σπερματσέτο, παρήγαγε σκληρότερα κεριά με λιγότερο δυσάρεστες μυρωδιές.
Το 1850 αναπτύσσεται η κατασκευή κεριών από παραφίνη, συστατικό που προέρχεται μέσα από την απόσταξη του αργού πετρελαίου. Η άχρωμη και άοσμη παραφίνη ήταν εύκολο να παραχθεί, καιγόταν πιο καθαρά και δεν ανέδιδε δυσάρεστες οσμές. Έκτοτε, η παραφίνη σε συνδυασμό με τη στεατίνη αποτέλεσαν τα κύρια συστατικά κατασκευής κεριών. Το κόστος παρασκευής ήταν αρκετά οικονομικότερο, κάτι που οδήγησε στην παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων κεριών και τη βιομηχανική ανάπτυξη αυτού του τομέα. Έτσι, πολλές οικογένειες είχαν πλέον τη δυνατότητα να αγοράζουν κεριά, τα οποία αποτέλεσαν μάλιστα την κύρια πηγή φωτός ως τις αρχές του 20ου αιώνα, οπότε έκαναν την εμφάνιση τους οι λάμπες πετρελαίου και μετέπειτα ο ηλεκτρισμός.

O"κομήτης του αιώνα" ISON πλησιάζει ολοταχώς προς τη Γη

Το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ» για πρώτη φορά "συνέλαβε" με την κάμερά του και έδωσε τις καθαρότερες έως τώρα εικόνες από τον επερχόμενο κομήτη ISON, ο οποίος μπορεί να αποδειχτεί προς το τέλος του έτους ο "κομήτης του αιώνα", επισκιάζοντας με τη φωτεινότητα του ακόμα και την πανσέληνο στο νυχτερινό ουρανό της Γης- αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις, κάτι όχι δεδομένο ακόμα.

Αυτή τη στιγμή, ο κομήτης -που δεν πρόκειται να απειλήσει τη Γη- βρίσκεται σε απόσταση από τον πλανήτη μας περίπου όσο απέχει ο Δίας, παρόλα αυτά έχει ήδη μεγάλη φωτεινότητα, οδεύοντας ολοταχώς για το "ραντεβού" του με τον Ήλιο φέτος το Νοέμβριο, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και το Space.com. Αν ο κομήτης επιζήσει από το κοντινό πέρασμά του δίπλα στο καυτό άστρο μας, τότε στη συνέχεια ίσως είναι ορατός ακόμα και τη μέρα στον ουρανό μας.

Ο ISON ανακαλύφθηκε από δύο Ρώσους ερασιτέχνες αστρονόμους το Σεπτέμβριο του 2012 και πήρε το όνομα του Διεθνούς Επιστημονικού Οπτικού Δικτύου τηλεσκοπίων (International Scientific Optical Network-ISON), με το οποίο έγινε η πρώτη παρατήρησή του. Επισήμως αποκαλείται C/2012 S1.

Όπως σχεδόν όλοι οι κομήτες, ο ISON είναι μια "βρώμικη χιονόμπαλα" που αποτελείται από πετρώματα και πάγο. Οι πρώτες μετρήσεις με τη βοήθεια του "Χαμπλ" δείχνουν ότι ο πυρήνας του κομήτη δεν είναι μεγαλύτερος σε διάμετρο από 6,5 χιλιόμετρα, ενώ χάνει σκόνη, αέρια και άλλα υλικά με ρυθμό περίπου 51.000 κιλά το λεπτό, ποσότητα που αυξάνεται όσο πλησιάζει τον Ήλιο και δέχεται την καυτή «ανάσα» του τελευταίου, με συνέπεια σιγά-σιγά ο κομήτης να εξατμίζεται.

Η κεφαλή του κομήτη έχει διάμετρο περίπου 5.000 χιλιομέτρων (μεγαλύτερη από το πλάτος της Αυστραλίας), ενώ η ουρά του έχει κιόλας μήκος πάνω από 92.000 χιλιόμετρα.

Αυτή η αυξημένη απώλεια υλικών θεωρείται ασυνήθιστη για ένα κομήτη τόσο μακριά ακόμα από τον Ήλιο και μπορεί να αποτελεί προμήνυμα ότι τελικά δεν θα κατορθώσει να βγει ακέραιος, όταν θα έχει πλησιάσει πολύ τον «δημιουργό» του ηλιακού μας συστήματος. Το ουράνιο σώμα ίσως διασπαστεί τελείως πριν καν φτάσει στο περιήλιό του (στο κοντινότερο σημείο από τον Ήλιο), σε απόσταση περίπου 1,1 εκατ. χλμ. από αυτόν, στις 28 Νοεμβρίου.

Εκτιμάται ότι είναι το πρώτο ταξίδι στο εσωτερικό του ηλιακού μας συστήματος του συγκεκριμένου κομήτη, ο οποίος μάλλον προέρχεται από το τεράστιο "Νέφος του Όορτ", στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος. Εκεί, περιφέρεται ένας τεράστιος αριθμός παγωμένων κομητών, οι οποίοι κατά καιρούς, λόγω των βαρυτικών διαταραχών από άλλα ουράνια σώματα, ξεφεύγουν από την έως τότε πορεία τους και στρέφονται προς τη "γειτονιά" της Γης.

Διαδραστική περιήγηση στην αρχαία Μίλητο

Η Μίλητος βρίσκεται στη θέση που παλαιότερα κατείχε το χωριό Balat, το οποίο καταστράφηκε από σεισμό το 1955. Τα ευρήματα των ανασκαφών ενισχύουν την παράδοση για κρητική παρουσία στην περιοχή (περίπου 16ος αιώνας π.Χ.). Τη μινωική εγκατάσταση τη διαδέχτηκε, σχεδόν χωρίς διακοπή, ο μυκηναϊκός οικισμός, ενώ η επανίδρυση της Μιλήτου από Ίωνες αποίκους τοποθετείται γύρω στο 1050 π.Χ.

Στην αρχαϊκή περίοδο, η Μίλητος υπήρξε το θέατρο των σημαντικότερων επιστημονικών ανακαλύψεων. Στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. οι Μιλήσιοι Θαλής, Αναξίμανδρος και Αναξιμένης, αναζητώντας τα πρωταρχικά στοιχεία του κόσμου, έθεσαν τις βάσεις για την ανάπτυξη μιας επιστημονικής, αιτιοκρατικής ερμηνείας, απαλλαγμένης από τις μυθικές γενεαλογίες.

Στα Κλασικά χρόνια, μετά την καταστροφή της πόλης από τους Πέρσες το 494 π.Χ., η Μίλητος συνέχισε πιθανόν να κατοικείται σε αρκετά περιορισμένη κλίμακα. Η επανίδρυση της πόλης όμως έγινε το 479 π.Χ. Ακολουθήθηκε το ιπποδάμειο σύστημα, που πήρε το όνομά του από τον Ιππόδαμο, ο οποίος ήταν από τη Μίλητο και θεωρείται ο θεμελιωτής της πολεοδομίας της κλασικής πόλης.

Βέβαια, τόσο η αρχαϊκή όσο και η κλασική πόλη έχουν κατά μεγάλο μέρος σκεπαστεί από τα εντυπωσιακά ελληνιστικά μνημεία. Η Μίλητος παρέμεινε σημαντικό αστικό και εμπορικό κέντρο της Ιωνίας με τρία λιμάνια: το Λιμάνι της Αθηνάς, του Θεάτρου και των Λεόντων. Στα Ελληνιστικά χρόνια, τα σημαντικότερα οικοδομήματα που χτίστηκαν ήταν το Γυμνάσιο του Ευμένη Β΄ και το Γυμνάσιο του Ευδήμου, το Θέατρο, το Στάδιο, το Βουλευτήριο και η Νότια Αγορά.

Ταξίδι στην αρχαία Πριήνη

Η πόλη που παρουσιάζεται χτίστηκε το 370 π.Χ. Ωστόσο, οι αναφορές στις πηγές έως το 330 π.Χ. είναι ελάχιστες και η εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για την αρχαιότερη πόλη σχεδόν αδύνατη. Γνωρίζουμε ότι ανήκε στην Ιωνική Δωδεκάπολη και πήρε μέρος στην Ιωνική Επανάσταση, ενώ από εκεί καταγόταν ένας από τους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας, ο Βίας ο Πριηνεύς.

Στα ώριμα βυζαντινά χρόνια η πόλη παρήκμασε και έπαψε να κατοικείται, χωρίς όμως ποτέ να υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή ή να ανοικοδομηθεί εκ βάθρων. Έτσι λοιπόν η Πριήνη αποτελεί ένα ασυνήθιστα πλήρες ιστορικό στιγμιότυπο, αφού η βασική πολεοδομική διάταξη, τα δημόσια κτήρια και τα τείχη της πόλης ανήκουν όλα στη μία και μοναδική φάση ακμής, το 2ο αιώνα π.Χ. Η ρυμοτομία της πόλης έγινε με βάση το Ιπποδάμειο σύστημα, το οποίο ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι ανταποκρίνεται στην ιδανική πόλη.
Στα Ρωμαϊκά χρόνια, η πόλη περιήλθε στη σφαίρα επιρροής της Ρώμης και από το 129 π.Χ. εντάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα ρωμαϊκή επαρχία της Ασίας. Στους επόμενους αιώνες παρατηρείται συρρίκνωση της πόλης. Ο ναός της Αθηνάς και τα γυμνάσια εγκαταλείφθηκαν. Τα υλικά τους χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή βασιλικής που χτίστηκε στο κέντρο της πόλης, καθώς και για κατοικίες στη θέση του παλαιού γυμνασίου.
Από τα μέσα του 10ου αιώνα η Πριήνη γνώρισε εκ νέου μια περίοδο ακμής. Μεταξύ του 11ου και 13ου αιώνα η πόλη έγινε γνωστή με την ονομασία «Σαμψών» και αποτελούσε κέντρο μεγάλων αυτοκρατορικών επισκέψεων στην κοιλάδα του Μαιάνδρου, ενώ στο δεύτερο μισό του 13ου αιώνα περιήλθε στο τουρκικό κράτος. Το 1673 Άγγλοι έμποροι από τη Σμύρνη ανακάλυψαν την Πριήνη και έναν αιώνα αργότερα άρχισαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές.

Διαδραστική περιήγηση στην αρχαία αγορά

PORTO LEONE

Το μνημείο αυτό δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα το πότε και για ποιον λόγο κατασκευάστηκε, πότε και για ποιον λόγο τοποθετήθηκε στον Πειραιά. Όλα όσα ξέρουμε στηρίζονται κυρίως σε διηγήσεις και θρύλους. Οι μέχρι τώρα σχετικές έρευνες επικεντρώνονται σε προσωπικές μαρτυρίες όσων είδαν το λιοντάρι με τα ίδια τους τα μάτια κατά την επίσκεψή τους στον Πειραιά.
Aπό τους αρχαίους συγγραφείς δεν έχουμε κάποιο απόσπασμα που να κάνει λόγο για το λιοντάρι. Η πρώτη αναφορά του λιμανιού ως Porto Leone γίνεται σε ναυτικό χάρτη του Γενοβέζου Πέτρο Βισκόντι το 1318. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το μνημείο δεν βρισκόταν εκεί από πιο παλιά.
 Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η θέση που καταλάμβανε το λιοντάρι από το 1388 δεν είναι και η αρχική και αυτό γιατί στη συγκεκριμένη θέση υπήρχαν στην αρχαιότητα οι «Στοές».
Η παρουσία του μνημείου στο λιμάνι του Πειραιά τερματίζεται το 1687 με την αρπαγή του από το ναύαρχο Μοροζίνη. Μεταφέρεται στη Βενετία ως λάφυρο μαζί με άλλα τρία λιοντάρια μικρότερου μεγέθους. Τα έργα αυτά βρίσκονται μέχρι σήμερα στο ναύσταθμο της Βενετίας. Η αρπαγή των συγκεκριμένων λιονταριών δεν είναι τυχαία και αυτό γιατί έμβλημα της Βενετίας την εποχή εκείνη ήταν το λιοντάρι.

Το λιμάνι του Πειραιά κατά το μεσαίωνα ονομαζόταν Πόρτο Λεόνε ή Πόρτο Δράκο. Η ονομασία σύμφωνα με του θρύλους, προέκυψε γιατί θεωρούσαν τους δράκους ανθρώπους, τεράστιους σε μέγεθος, οι οποίοι είχαν τη δύναμη να μεταμορφώνονται σε ανθρωπόμορφους λέοντες.
Οι Τούρκοι, από την άλλη πλευρά, το ονόμαζαν «Ασλάν» λιμάνι, δηλαδή Λιμάνι του Λιονταριού. Με βάση τον σχετικό θρύλο, κάποια Τουρκάλα που ήταν έγκυος έτυχε να κοιτάξει το άγαλμα και αμέσως γέννησε ένα τέρας με πρόσωπο λιονταριού, αυτιά όρθια σαν του λαγού και πόδια μικρού παιδιού. Πήδηξε στο έδαφος βγάζοντας κραυγές σαν γαβγίσματα σκύλου. Λέγεται ότι το σκότωσαν αμέσως και ότι απαγόρευσαν στο Γάλλο χειρούργο Fouchon, που ήταν παρών να το ταριχεύσει και να το στείλει στη Γαλλία.

Προσπάθειες για την επιστροφή του λιονταριού έχουν γίνει από πολύ παλιά. Ήδη, σε ένα φύλλο της εφημερίδας «Φωνή του Πειραιά» του 1945, αναφέρεται ότι το θέμα της επιστροφής έχει τεθεί και από πριν τον πόλεμο από την κυβέρνηση Μεταξά. Με αφορμή το δημοσίευμα της εφημερίδας, ο τότε υπουργός Πρωτευούσης Κοτζιάς έθεσε το ερώτημα στο υπουργείο Παιδείας, το οποίο απαντώντας γνωστοποιεί ότι η αρχαιολογική υπηρεσία έχει προβεί στην αποστολή επιστολής ζητώντας την επιστροφή των δύο λιονταριών που κοσμούσαν το λιμάνι. Βέβαια εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι γίνεται ένα μεγάλο λάθος γιατί ένα ήταν το λιοντάρι που κοσμούσε το λιμάνι του Πειραιά.
Στις μέρες μας γίνονται και πάλι προσπάθειες για την επιστροφή αυτού του σημαντικού μνημείου. Έχει ιδρυθεί από τον Απόστολο Δρόμβο η «Επιτροπή Επιστροφής του Λέοντος». Παράλληλα με τις προσπάθειες που γίνονται η επιτροπή είχε αναθέσει στο γλύπτη Γιώργο Μέγκουλα την κατασκευή αντίγραφου με σκοπό την ανταλλαγή και την τοποθέτηση του πραγματικού στη θέση του. Το αντίγραφο βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού, στη λεγόμενη «μπούκα».

ΡΟΔΟΝ ΤΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟΝ- Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

 
Κάποιος που ψαρεύει στην Πειραϊκή γύρω στα 1890 βρίσκει μια παλιά εικόνα ανάμεσα στα βράχια. Η εικόνα έχει ως θεματολογία κάτι που βρίσκουμε σχεδόν σε όλη την θεματολογία των ορθόδοξων εικόνων. Την Παναγία να κρατά τον Χριστό σε παιδική ηλικία. Όμως η συγκεκριμένη εικόνα έχει και κάτι άλλο. Η Παναγία ενώ με το αριστερό της χέρι κρατά τον μικρό Χριστό (ήδη Βασιλιά ντυμένο) στο δεξί της κρατά 3 ρόδα (λουλούδια). Το όλο σύνολο επίσης πλαισιώνεται από ρόδα (στην βάση της εικόνας). Το νέο της εικόνας που βρήκε ο ψαράς στην Πειραϊκή, εξαπλώνεται γρήγορα στην περιοχή.

Γιατί ρόδο;

Το λουλούδι που αποκτά ζωή μόλις μπει στο νερό και συμβολίζει την αθάνατη ψυχή. Σύμφωνα με την παράδοση η Παναγία ευλόγισε το φυτό αυτό στην διάρκεια της πορείας της από την Ναζαρέτ στην Αίγυπτο.

Ο Αρχικός ναός που δίνει στέγη στην εικόνα:

Η οικογένεια Κατσαρού, αποφασίζει να δώσει στέγη στην εικόνα και κατασκευάζει με δικά της έξοδα, ένα μικρό ιδιωτικό ναό που ονομάζει "Παναγία Ρόδον Αμάραντον".  Αυτό το ξωκκλήσι στην κυριολεξία έγινε σημείο προσκυνήματος για όλους τους κατοίκους της περιοχής. Οι πιστοί με τα χρόνια αυξάνονταν και ο μικρός ναός δεν μπορούσε να καλύψει πλέον τις ανάγκες της περιοχής. Για τους πειραιώτες όμως είναι περισσότερο γνωστή ως η Παναγίτσα.

Σήμερα μπορεί κάποιος να δει στον ίδιο χώρο έναν άλλο μικρό ναό σε αντικατάσταση του προγενέστερου (ιδιωτικό και αυτό) μέσα σε ένα μικρό στενάκι στην οδό Σπ. Δρίβα, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και κοινόχρηστους χώρους που δυστυχώς εξαφανίζουν την ύπαρξή του.

 

Ο Νέος Ναός:

Τότε εμφανίστηκε η οικογένεια Κουτσοδόντη η οποία έκανε δωρεά ένα οικόπεδο, στο οποίο άρχισε να θεμελιώνεται ο νέος ναός.

Το 1973 ο Πειραιάς υπάγονταν ακόμα στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, η οποία αναγνώρισε αυτή τη νέα ενορία με το όνομα "Παναγία Ρόδον το Αμάραντον". 

Ο Προστάτης των Συμιακών:

Το ισόγειο (αρχικό μέρος) του ναού μετονομάζεται σε "Ταξιάρχη Μιχαήλ της Σύμης" ώστε να τιμηθούν και οι Συμιακοί (εκ νήσου Σύμης) οι οποίοι μένουν στην περιοχή πέριξ του ναού. Άλλωστε όπως όλοι οι νησιώτες που μένουν στον Πειραιά και έχουν το ναό τους δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν και οι εκ Σύμης ορμώμενοι, που τιμούν τον δικό τους άγιο στις 9 Νοεμβρίου.

πηγή:pireorama

Η λειτουργία της καρδιάς

Το κυκλοφορικό σύστημα, που αποτελείται από την καρδιά, τις αρτηρίες, τα τριχοειδή αγγεία και τις φλέβες, είναι ο μηχανισμός που αντλεί και μεταφέρει το αίμα σε όλο το σώμα.

Στην καρδιά, η αριστερή κοιλία συσπάται, ωθώντας τα ερυθρά κύτταρα αίματος στην αορτή, τη μεγαλύτερη αρτηρία του σώματος.

 Από αυτό το σημείο, το αίμα κινείται μέσω μιας σειράς όλο και περισσότερο μικρότερων αρτηριών, έως ότου φθάνει σε ένα τριχοειδές αγγείο, τη σύνδεση μεταξύ των αρτηριών και των φλεβών.

 Τα μόρια οξυγόνου αποσυνδέονται από τα ερυθρά κύτταρα αίματος και ξεφεύγουν πέρα από τον τριχοειδή τοίχο, στον ιστό σωμάτων.  

Τότε το αίμα έχει πλέον αποξυγονωθεί και αρχίζει την επιστροφή του στην καρδιά.  

Περνά μέσω των ολοένα και περισσότερο μεγαλύτερων φλεβών για να φθάσει τελικά στο σωστό αίθριο. 

 Εισάγεται στη σωστή κοιλία, η οποία με τη σειρά της το αντλεί μέσω των πνευμονικών αρτηριών στους πνεύμονες, για να πάρει περισσότερο οξυγόνο.  

 Οξυγονωμένο, πλέον, το αίμα υπεισέρχεται στο αριστερό αίθριο, κινείται στην αριστερή κοιλία και «το ταξίδι του αίματος» αρχίζει και πάλι.

Το αναπνευστικό σύστημα

Το αναπνευστικό σύστημα παρέχει οξυγόνο στα κύτταρα του σώματος και αφαιρεί το διοξείδιο του άνθρακα 

Ο αέρας που περιέχει το οξυγόνο, εισάγεται μέσα  στο σώμα μέσω της μύτης και του στόματος, ταξιδεύει μέσω των αεραγωγών δομών και των διακλαδωμένων αεραγωγών σωλήνων των πνευμόνων, οι οποίοι αποκαλούνται βρόγχοι.  

Εδώ, μέσω των με λεπτά τοιχώματα σάκων που καλύπτονται από τριχοειδή αγγεία, το οξυγόνο περνά μέσω του ιστού των πνευμόνων και πηγαίνει στο κυκλοφοριακό σύστημα, όπου εγκαθίσταται επάνω σε κόκκινα κύτταρα  αίματος.

Επιπλέον, στην κυκλοφορία του αίματος, τα κύτταρα αίματος συμπιέζονται μέσω περισσότερων τριχοειδών αγγείων.  

Εδώ, το οξυγόνο απελευθερώνεται από τα ερυθρά κύτταρα αίματος και διαπερνάει μέσα σε άλλα κύτταρα σωμάτων, που χρησιμοποιούνται για την διατήρηση των χημικών αντιδράσεων.  

Όταν αυτή η διαδικασία αντιστρέφεται, διοξείδιο του άνθρακα που αποβάλλεται από τις χημικές αντιδράσεις εισάγεται στο κυκλοφοριακό σύστημα και αναδίνεται τελικά από το σώμα.

Συνταγές για Λαζαράκια

Λαζαράκια Πασχαλινά

Υλικά

2 φλιτζάνια χλιαρό νερό
1 φακελάκι ξερή μαγιά
1 κιλό αλεύρι
1 φλιτζάνι γάλα ζεστό
περίπου 150 γρ. ζάχαρη
1 κουταλιά κανέλα
1 κουταλάκι αλάτι
λίγο γλυκάνισο
περίπου 3 κουταλιές λάδι
καρύδια ολόκληρα

Εκτέλεση

Ετοιμάζουμε το προζύμι από το προηγούμενο βράδυ ως εξής:
διαλύουμε τη μαγιά σε λίγο χλιαρό νερό και ανακατεύουμε με ενάμισι φλιτζάνι αλεύρι.
Το αφήνουμε σκεπασμένο.

Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το βάζουμε σε μία λεκάνη.
Κάνουμε μία λακκούβα στη μέση και ρίχνουμε όλα τα υλικά (μαζί και το προζύμι).

Ζυμώνουμε μέχρι να γίνει η ζύμη μαλακή χωρίς να κολλάει.

Παίρνουμε μικρά κομμάτια ζύμης και τα πλάθουμε σε σχήμα κορδονιού.
Βάζουμε ένα καρύδι στο κέντρο και διπλώνουμε τα δύο άκρα του κορδονιού,
στριβοντάς τα μεταξύ τους.
Παίρνουμε λίγη ζύμη, πλάθουμε μικρά κορδόνια και
τα βάζουμε ανά δύο σε σχήμα σταυρού πάνω σε κάθε καρύδι.

Ψήνουμε στους 200 βαθμούς Κελσίου για 20 λεπτά περίπου.

Λαζαράκια

Υλικά

2 κιλά αλεύρι
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη
2 φακελάκια μαγιά
1 κουταλιά κοφτή αλάτι
10 γαρίφαλα
1 κουταλάκι μαστίχα κοπανισμένη
2 μοσχοκάρυδα
λίγη κανέλα
1 1/2 φλιτζάνι τσαγιού λάδι
1/2 κιλό σουσάμι άσπρο ζεματισμένο
1 κουταλιά σουσάμι μαύρο
γλυκάνισο
κύμινο

Εκτέλεση

Ανακατεύουμε τη μαγιά, μία κουταλιά ζάχαρη και 1 φλιτζάνι νερό.
Αφήνουμε το μίγμα να φουσκώσει.
Σε λεκάνη ανακατεύουμε όλα τα στερεά υλικά μαζί και το μίγμα.
Προσθέτουμε χλιαρό νερό όσο χρειάζεται, μέχρι να γίνει η ζύμη
ελαστική χωρίς να κολλάει.
Παίρνουμε κομμάτια ζύμης και πλάθουμε φρατζολάκια για τους Λαζάρους.
Τα βουτάμε στο σουσάμι και τα ξαναπλάθουμε.
Διακοσμούμε με αμύγδαλα ή καρύδια.
Σκεπάζουμε και αφήνουμε τα Λαζαράκια λίγη ώρα.
Ψήνουμε στους 180 βαθμούς 20-30 λεπτά μέχρι να ροδίσουν.

Τα κόκκινα αυγά του Πάσχα

Το αυγό, πανάρχαιο σύμβολο της γένεσης του κόσμου, της γέννησης της ζωής, το συναντάμε σε πολλές λατρείες, τόσο πρωτόγονες, όσο και περισσότερο εξελιγμένες.
Είναι στη λαϊκή και μυθολογική φαντασία το σύμβολο της ζωής.
Έχει μέσα του δύναμη ζωική και πίστευαν πως μπορούσε να την μεταδώσει στους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά.
Μερικοί υποθέτουν ότι τα κόκκινα αυγά του Πάσχα, διαδόθηκαν στην Ευρώπη,
την Ασία και την Κίνα από ένα έθιμο των Καλανδών.
Αλλοι θεωρούν αρχική κοιτίδα τους την Αίγυπτο.
Στη νύχτα του κόσμου ένα αυγό άνοιξε στα δύο και από μέσα του βγήκε ο κόσμος, διηγούνται οι Πέρσες.
Στο έπος των Φιλανδών «Καλεβάλα», το αυγό που περιείχε τον κόσμο,
έπεσε από τον ουρανό στην αγκαλιά της μάνας των νερών.
Αλλού, το κοσμικό αυγό γονιμοποιείται από τον ήλιο, και στην αρχαία Αίγυπτο, το αυγό, ως Λόγος Δημιουργός, ταξιδεύει στην προαιώνια θάλασσα.
Στην Κίνα συνηθίζονταν οι προσφορές αυγών την Άνοιξη για γονιμότητα και αναγέννηση. Στην πανάρχαια Ουρ της Μεσοποταμίας, προσφέρανε αυγά στους νεκρούς.
Στην ελληνική αρχαιότητα αποθέτανε αυγά στα χέρια ειδωλίων του Διονύσου ως σύμβολα αναγέννησης.
Στην ελληνική μυθολογία η Λήδα, από την ένωσή της με τον Δία, γέννησε ένα αυγό από όπου αναδύθηκαν οι Διόσκουροι.
Στους Εβραίους, τα αυγά ήταν τροφή πένθους. Τροφή που δεν είχε ολοκληρωθεί ως ζωή.
Στα λαϊκά παραμύθια, μέσα σε ένα αυγό, καλά φυλαγμένο, κρύβεται η ζωή ενός γίγαντα ή ήρωα.


Τα χρωματιστά αυγά και ιδιαίτερα τα κόκκινα μνημονεύονται για γιορταστικούς σκοπούς, στην Κίνα ήδη από τον 5ο αιώνα και στην Αίγυπτο από το 10ο.
Το 17ο αιώνα τα βρίσκουμε τόσο στους Χριστιανούς όσο και στους Μωαμεθανούς (Μεσοποταμία, Συρία).

Για τους πρώτους Χριστιανούς το αυγό είναι το σύμβολο της Ανάστασης του Χριστού.
Στο Μεσαίωνα, βάφονταν αυγά για να δοθούν σαν δώρα το Πάσχα.

Κατά τον 17ο αιώνα, ο Πάπας Παύλος ο 5ος ευλόγησε το ταπεινό αυγό με μια δέηση: "Ευλόγησε Ύψιστε το δικό σου αυτό δημιούργημα, το αυγό, το οποίο μπορεί να γίνει μια ευεργετική τροφή των δικών σου πιστών τρώγοντας και ευγνωμονώντας Σε, ένεκεν της Ανάστασης του Κυρίου μας".

Γιατί βάφονται κόκκινα τα αυγά της Ανάστασης;

Η παράδοση λέει πως:
"Όταν είπαν πως αναστήθηκε ο Χριστός, κανείς δεν το πίστευε.
Μια γυναίκα, που κρατούσε στο καλάθι της αυγά, φώναξε:
"Μπορεί από άσπρα να γίνουν κόκκινα;" Και, ω του θαύματος έγιναν!"

Στην Κέρκυρα διηγούνται τα εξής:
Όταν αναστήθηκε ο Χριστός, πρώτα πρώτα το άκουσαν κάτι αυγά.
Αμέσως άρχισαν την τρεχάλα να το διαδώσουν παντού.
Από το πολύ το τρέξιμο έγιναν κατακόκκινα!

Πασχαλινά αυγά με Χρώμα κόκκινο

Μερικοί πιστεύουν ότι τα αυγά βάφονται κόκκινα
σε ανάμνηση του αίματος του Χριστού, που χύθηκε για εμάς τους ανθρώπους.
Κόκκινο είναι και το χρώμα της χαράς. Χαράς για την Ανάσταση του Χριστού.
Είναι παράλληλα όμως και χρώμα αποτρεπτικό.
Κόκκινες βελέντζες και κόκκινα μαντίλια κρεμούσαν τη Μεγάλη Πέμπτη
στην Καστοριά οι γυναίκες για το καλό.
Κόκκινο πανί έβαφαν μαζί με τα αυγά τους στη Μεσημβρία και το κρεμούσαν στο παράθυρο για σαράντα μέρες, για να μην τους πιάνει το μάτι.

Το βάψιμο των αυγών γινόταν τη Μεγάλη Πέμπτη γι αυτό και
τη λέγαν Κόκκινη Πέφτη ή Κοκκινοπέφτη.
Παλιότερα το συνήθιζαν κι αποβραδίς, πάντοτε τα μεσάνυχτα,
με το ξεκίνημα της νέας μέρας.
Καινούρια πρέπει να ήταν η κατσαρόλα που θα έβαφαν τα αυγά και ο αριθμός τους ορισμένος και τη μπογιά τη φύλαγαν σαράντα μέρες και δεν την έχυναν, ακόμα και τότε, έξω από το σπίτι.

Τα χρώματα για τα αυγά τα έφτιαχναν από διάφορα φυτά

Από φλούδες κρεμμυδιών γινόταν το μελί, από άχυρο ή
από φύλλα αμυγδαλιάς το κίτρινο, το ανοικτό κόκκινο από παπαρούνες,
από μαϊντανό πράσινο, από ζαφορά το κίτρινο και από βιολέτες το μοβ.
Επίσης για το βάψιμο των αυγών χρησιμοποιούσαν το βάρτζι,
ένα είδος κόκκινου ξύλου.
Το κόκκινο όμως χρώμα ήταν και είναι πάντα το πιο αγαπημένο χρώμα
για τα Πασχαλινά αυγά.

Φυσικές χαλκομανίες

Τα παλιότερα χρόνια διάλεγαν φύλλα από φυτά και λουλούδια και έβαζαν από ένα πάνω σε κάθε αυγό. Στη συνέχεια, τύλιγαν τριγύρω μια παλιά κάλτσα, την οποία στερέωναν με μια κλωστή και έβαφαν τα Πασχαλινά αυγά.

Το πρώτο Βαμένο κόκκινο αυγό

Το πρώτο αυγό που έβαφαν ήταν της Παναγίας και το έβαζαν στο εικονοστάσι.
Με αυτό σταύρωναν τα παιδιά από το κακό το μάτι.

Τα ευαγγελισμένα αυγά

Σε μερικά μέρη έβαζαν σε ένα κουτάκι τόσα αυγά όσα ήταν τα μέλη της οικογένειας και τα πήγαιναν το βράδυ στην εκκλησία, για να διαβαστούν στα 12 Ευαγγέλια.
Τα άφηναν κάτω από την Αγία Τράπεζα ως την Ανάσταση και τότε καθεμιά έπαιρνε τα δικά της.
Αυτά τα αυγά ήταν "ευαγγελισμένα" και τα τσόφλια τους τα παράχωναν στους
κήπους και τις ρίζες των δέντρων για να καρπίσουν.
Παρόμοια τύχη είχαν και τα αυγά που έκαναν οι κότες τη Μεγάλη Πέμπτη.
Άμα η κότα ήταν μαύρη, ακόμα καλύτερα.
Είχαν θαυμαστές ιδιότητες και μπορούσαν να διώξουν κάθε κακό.
Τα αυγά τα Μεγαλοπεφτιάτικα περνούσαν τον πονόλαιμο,
φύλαγαν το αμπέλι από το χαλάζι, έδιωχναν μακριά το σκαθάρι.

Τα "ξομπλωτά" ή "κεντημένα" αυγά

Οι γυναίκες και τα κορίτσια στόλιζαν τα αυγά, τα "έγραφαν", τα "κεντούσαν".
Πάνω στα άσπρα αυγά έγραφαν με λειωμένο κερί ευχές, σχεδίαζαν σκηνές από τη ζωή του Χριστού, πουλιά κ.ά.
Έριχναν μετά τα αυγά στην κόκκινη μπογιά και μέχρι να λειώσει το κερί έμεναν τα γράμματα και τα σχέδια άσπρα.
Τα "ξομπλωτά" ή "κεντημένα" αυγά, που τα λέγαν στη Μακεδονία και "πέρδικες",
μια και συχνά είχαν πάνω τους πουλιά, ή ίσως και γιατί ξεχώριζαν, όπως κι οι πέρδικες, για την ομορφιά τους, θύμιζαν συχνά μικρογραφίες. Το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο.
Αυτά έστελναν δώρο οι αρραβωνιασμένες στο γαμπρό και οι βαφτισιμιές στους νονούς και τις νονές τους, σε όλα τα αγαπημένα πρόσωπα.
Άλλοτε πάλι τα κορίτσια πρόσθεταν στα αυγά φτερά από χρωματιστό χαρτί, ουρά και μύτη από ζυμάρι και τα κρεμούσαν στο ταβάνι, έτοιμα να πετάξουν.

Πηγή: Έθιμα του Πάσχα - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ