Τη γιορτή αυτή διαδέχθηκε η γιορτή η αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, τη Ρέα. Η Ρέα ήταν η σύζυγος του Κρόνου και η Μητέρα του Δία και όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.
Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας ως γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη, που γινόταν κάθε Μάρτιο.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στις αρχές του 20ού αιώνα, η δασκάλα Άννα Τζάρβις (Anna Jarvis) από τη Φιλαδέλφεια, αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Ήθελε να τιμήσει τη μητέρα της που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864. Οι αγώνες της Άννας Τζάρβις δικαιώθηκαν το 1914, όταν το Κογκρέσο όρισε την επίσημη εθνική Γιορτή της Μητέρας τη γιορτή αυτή.
Στην Ελλάδα, γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2
Φεβρουαρίου του 1929, για να συνδυαστεί η Γιορτή αυτή με τη χριστιανική
γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η
γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη 2η Κυριακή του Μαΐου.Πηγή: http://blogs.sch.gr/speaker
Yπόκλιση
στην αγάπη που δεν οριοθετείται, ούτε και παζαρεύεται. Δεν
ανταλλάσσεται, δεν αντικαθίσταται και δεν υποκαθίσταται. Δεν ευτελίζεται
από συμφέροντα, δεν κομματιάζεται, δεν τελεί ποτέ υπό αίρεση και
αναστολή. Πάντα ακέραιη, άδολη κι ατόφια, μας συντροφεύει από την πρώτη
αναπνοή μας ως την τελευταία.Οι ανώνυμες Άγιες του κόσμου μας σε κάθε τόπο και χρόνο. Έτσι τις κουβαλάμε στην καρδιά τις μάνες. Σαν Άγιες.
Στις Αγιες όλου του κόσμου είναι αφιερωμένες ετούτες οι λιγοστές γραμμές. Στις μάνες των πόλεων και των χωριών, τις μορφωμένες και τις αμόρφωτες, τις πλούσιες και τις φτωχές, τις νέες και τις ηλικιωμένες. Στις μάνες που αγωνίζονται να βρουν λίγο ψωμί για τα παιδιά τους. Στις μάνες που ξαγρυπνούν πάνω από το παιδί τους που ψυχορραγεί.
Στη Μάνα της Πέρλ Μπακ, που μετουσιώνει το δάκρυ σε χαμόγελο στη μακρινή Κίνα.
Στη μάνα του Μαλάουι, που θάβει μοναχή της το νεκρό παιδί της.
Στη μάνα του Ιράν, που είδε το γιο της να πεθαίνει στην κρεμάλα.
Στη μάνα εκείνη, που έδωσε το ένα νεφρό της στην κόρη της για να ζήσει.
Στη μάνα του φυλακισμένου, που λιώνει στο κελί.
Στη Ναντέντζα, τη μετανάστρια, που άφησε το παιδί της χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και καθαρίζει τις σκάλες της πολυκατοικίας μας, για να μαζέψει λεφτά να το μεγαλώσει.
Στη μάνα του νεκρού στρατιώτη της Αιγύπτου και στη μάνα του σκοτωμένου αντάρτη της Λιβύης.
Στη μάνα της Χιροσίμα και της Αϊτής, στη μάνα της σεισμόπληκτης Ιαπωνίας.
Στη μάνα της Σρεμπρένιτσα. Στη μάνα του Χριστού. Στη μάνα του ληστή.
Και πιο πολύ σ' εκείνες που σκληρά δοκιμάζονται στις ταραγμένες περιοχές του πλανήτη.
Τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα ή από τις σφαίρες των στρατιωτών.
Στην μάνα της προσφυγιάς. Που πάλεψε και δεν λύγισε. Πολέμησε με την γη, τα στοιχεία της φύσης, τις αρρώστιες, την πείνα. Με αγώνα σκληρό, δύσκολο, ανάστησε ανθρώπους και τόπους.
Τραγούδια για τη μάνα
Ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού με
τίτλο «Της μάνας η καρδιά «,το οποίο είναι βασισμένο στο
αριστουργηματικό ποίημα του Γάλλου λογοτέχνη Ζαν Ρισπέν μεταφρασμένο στα
ελληνικά από τον Άγγελο Βλάχο το 1899.
ΥΛΙΚΟ
- http://www.e-selides.gr/downloads.php?c=200
- http://www.flipsnack.com/en/flip-preview/fzkldf5p/ (ΠΑΡΑΜΎΘΙ)
- http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9.html
- http://www.funday.gr/euxes/giorti-tis-miteras-efches (ευχές)
